Hoe is dat nou? Vliegen in Congo?
16 augustus 2016 - Kinshasa, Congo-Kinshasa
Nou, zoals u ziet, deze bijdrage komt uit Kinshasa dus de eerste tekenen zijn dat het wel mee zal vallen. En dat klopt ook wel. Vliegtechnisch dan, het zijn gewone vliegtuigen (Airbus, Fokker) met gewone piloten die ook gewoon 's avonds een biertje willen vatten. Iets anders is het met de Antonovs van Russische oorsprong met oudere Oost Europese piloten die hier voor een wat slechtere naam van de luchtvaartsector zorgden, onder andere door voor en tijdens de vlucht wat alcohol te nuttigen.
Nu zijn het vooral eigen piloten of piloten die in Europa geen baan vinden en hier ervaring op doen. En we hadden gewoon drie rustige vluchten.
Hoe anders is het op de grond. Zoals ik eerder zei, in Kinshasa viel het bij aankomst reuze mee. Zo door de papierwinkel heen en ook de douane was "loopt u maar door". Dat we door Andre, chauffeur van de procure en wereldberoemd op het vliegveld werden opgehaald zal meegeholpen hebben maar ook de andere passagiers konden vlot doorlopen zag ik.
Bij vertrek ging het wat chaotischer. Een drukke vertrekhal waar je geen touw aan kunt vastknopen waar je eigenlijk moet beginnen. Gelukkig hadden we Andre weer bij ons.
Eerst iemand die het ticket bekijkt, dan wordt de bagage uitgebreid gecontroleerd. Alles wat ze er uit halen om te bekijken stoppen ze ook weer terug. Soms een vragende blik maar ik zeg dan steeds dat ik het ze graag zou geven als ik meteen naar huis zou gaan maar helaas, ik heb nog wat weken Congo voor de boeg. Da's eigenlijk wel voldoende.
Dan gaat het naar de check in waar alles wordt gewogen en bestickerd.
Dan iets nieuws, de Go-Pass.
Wat dat precies is weet ik niet maar het kost geld. Op het papiertje wat we krijgen staat iets van statistiek voor luchtreizigers en de kosten van $10,00. We moeten 15 afrekenen. Waarschijnlijk kost dat papiertje $ 10,00, wat met $5,00 belast wordt.
Dan nog een paspoort controle en een controle van tickets en nog de handbagage door een scanner en we kunnen wachten.
Hoe laat het een en ander vertrekt blijft onduidelijk. Je zit dus maar wat. Doet niks en denkt niks.
Congo-Zen.
Dan roept iemand iets en iedereen springt op.
Wij ook maar en ja het heeft met onze vlucht te maken. In groepjes naar buiten en dan wordt nog eens het ticket gecontroleerd, dan verdwijnt een van de gekochte formulieren, dan wordt je met een metaal detector onderzocht en dan een laatste controle en je zit in het vliegtuig. Klinkt omslachtig maar het is eigenlijk lopende bankwerker, kost niet echt veel tijd.
In Kananga werden we opgewacht door een erehaag van een politie escorte en de politiekapel van Kananga. In ons vliegtuig zat trouwens ook de gouverneur van de provincie. Ergens op weg naar de aankomsthal grist iemand van de DGM, Direction Generale de Migration of zo je paspoort uit je hand. Dan wordt je met alle buitenlanders naar een kamertje gedreven waar iemand anders diezelfde dienst op dat moment al je gegevens in een boek noteert. Inmiddels hebben we daar ook gezelschap van Pater Ivo van Volsem gekregen. Dan moet je nog wat vragen beantwoorden en je kunt gaan. Naar de bagage. Dat gaat hier ook apart. Alles gaat op een hoop en iemand moet het dan voor je gaan zoeken. Die heeft daarvoor je ticket nodig met je bagage nummer. Je kunt je koffer beschrijven, een foto laten zien, zelfs aanwijzen alles wordt op nummer gezocht. Dus dat kan duren.
Vertrek is dan weer makkelijk in Kananga, je geeft bagage en ticket aan een van de chauffeurs, die gaat ermee naar het vliegveld en daarmee regelt hij de check in en dat de bagage wordt afgehandeld. Dan ga je een beetje op tijd naar het vliegveld en dat gaat dan eigenlijk vanzelf, min of meer. Wat controles en dat was het.
Dan komen we in Mbuji Mayi. Veel drukker en chaotischer, als je er aan komt is niet meteen duidelijk waar je naartoe moet. Dat uitgevonden is het gelukkig ook zo'n chaos dat ik even ontsnap en naar de twee crashtenders van de luchthaven brandweer ga voor een foto. Dat schijnt allemaal strikt verboden te zijn maar het is geen enkel probleem. Dan naar de drukte opzoeken. Eerst een controle van de temperatuur van je hand, paspoort inleveren en weer het bagage gedoe. Dan naar buiten en dan gaan ticket en paspoort van het ene naar kamertje, korte ondervraging, alles wordt netjes opgeschreven en alles is in orde. "maar voor u vertrekt, er zijn hier nog wat extra luchthaven kosten". Marijke doet even grappig en vraagt met een grijns of we een recu kunnen krijgen. We hebben te maken met een Grapjas, na even vreemd gekeken te hebben "natuurlijk, ik pak er even eentje, hè dat is vervelend ze zijn op, maandag heb ik ze weer".
Vertrek uit Mbuji Mayi is zelfde chaos, we geven onze bagage op aanwijzing van Cornelis aan een bagage drager die even later ook met onze paspoorten en tickets verdwijnt voor bepaalde bureaucratische handelingen. Ondertussen wordt de bagage binnenstebuiten gekeerd, op twee plaatsen, ze vinden alles interessant en mooi maar stoppen alles netjes terug. Dan weer naar een meneer van de DGM die alles heel netjes opschrijft maar ook hier weer een cadeau, nou, kleintje dan zeg ik want het is ook voor ons best duur hier. $5,00pp is best weinig hier.
Dan weer naar een andere kamer van de eerder genoemde Grapjas, nu is het echt alleen maar om te vragen hoe ons verblijf was. Laatste controle voor we de wachtruimte in moeten, de handbagage gaat binnenste buiten. Hier vragen ze erg hard om "sucre" (suiker) oftewel (geld voor) limonade. We geven niet toe, we doen maar net even of we ze niet verstaan en na een paar keer " nous n'avons pas de secrets" gezegd te hebben laten ze ons wanhopig doorlopen naar de wachtruimte waar ik meteen door een stoel zak.
Dan kunnen we eigenlijk meteen door naar het vliegtuig wat weer de vlotte lopende band controles oplevert en 10 minuten te vroeg vertrekt de Fokker F50 voor 2 uurtjes rustige vlucht naar Kinshasa. Waar we na uitstappen amper 20 minuten nodig hebben voor alle formaliteiten en buiten staan.
Hier hangen alle vlaggen op de luchthaven en daarbuiten trouwens halfstok, drie dagen van nationale rouw, meer naar het oosten heeft een bende van vermoedelijk oegandese rebellen een dorp overvallen. http://www.radiookapi.net/2016/08/15/emissions/dialogue-entre-congolais/massacre-de-beni-le-gouvernement-decrete-trois-jours
Het rommelt echt in sommige stukken van het land, niet alleen in het oosten.
Inmiddels op de procure Saint Anne in Kinshasa. Betaalbaar onderkomen.
Je hebt hier in Kinshasa supermarkten maar wel duur, een goede reden om terug naar Nederland te gaan zijn bijvoorbeeld stroopwafels. Nu zie ik ze hier opeens ook liggen. Maar, een klein zakje voor pakweg 7 dollar?
Ook weer wat keuze in restaurants, makkelijk als je te laat komt om je voor de maaltijden in de procure op te geven. Ook hier weer, net zo duur of duurder dan Nederland. En coca cola, dat hebben we bv in Mbuji Mayi niet gezien, daar allemaal eigen brouwsel uit Lubumbashi.
Vandaag gaan we Johan Venken, de bomen planter van Kananga ontmoeten.
Misschien nog wat stad snuiven (en die stinkt, maar om de een of andere reden heeft die stinkende chaos wel wat), evalueren van de afgelopen 3 weken (eufemisme voor bier drinken) nog wat transacties afhandelen en, nou ja, we zien wel.
Nu zijn het vooral eigen piloten of piloten die in Europa geen baan vinden en hier ervaring op doen. En we hadden gewoon drie rustige vluchten.
Hoe anders is het op de grond. Zoals ik eerder zei, in Kinshasa viel het bij aankomst reuze mee. Zo door de papierwinkel heen en ook de douane was "loopt u maar door". Dat we door Andre, chauffeur van de procure en wereldberoemd op het vliegveld werden opgehaald zal meegeholpen hebben maar ook de andere passagiers konden vlot doorlopen zag ik.
Bij vertrek ging het wat chaotischer. Een drukke vertrekhal waar je geen touw aan kunt vastknopen waar je eigenlijk moet beginnen. Gelukkig hadden we Andre weer bij ons.
Eerst iemand die het ticket bekijkt, dan wordt de bagage uitgebreid gecontroleerd. Alles wat ze er uit halen om te bekijken stoppen ze ook weer terug. Soms een vragende blik maar ik zeg dan steeds dat ik het ze graag zou geven als ik meteen naar huis zou gaan maar helaas, ik heb nog wat weken Congo voor de boeg. Da's eigenlijk wel voldoende.
Dan gaat het naar de check in waar alles wordt gewogen en bestickerd.
Dan iets nieuws, de Go-Pass.
Wat dat precies is weet ik niet maar het kost geld. Op het papiertje wat we krijgen staat iets van statistiek voor luchtreizigers en de kosten van $10,00. We moeten 15 afrekenen. Waarschijnlijk kost dat papiertje $ 10,00, wat met $5,00 belast wordt.
Dan nog een paspoort controle en een controle van tickets en nog de handbagage door een scanner en we kunnen wachten.
Hoe laat het een en ander vertrekt blijft onduidelijk. Je zit dus maar wat. Doet niks en denkt niks.
Congo-Zen.
Dan roept iemand iets en iedereen springt op.
Wij ook maar en ja het heeft met onze vlucht te maken. In groepjes naar buiten en dan wordt nog eens het ticket gecontroleerd, dan verdwijnt een van de gekochte formulieren, dan wordt je met een metaal detector onderzocht en dan een laatste controle en je zit in het vliegtuig. Klinkt omslachtig maar het is eigenlijk lopende bankwerker, kost niet echt veel tijd.
In Kananga werden we opgewacht door een erehaag van een politie escorte en de politiekapel van Kananga. In ons vliegtuig zat trouwens ook de gouverneur van de provincie. Ergens op weg naar de aankomsthal grist iemand van de DGM, Direction Generale de Migration of zo je paspoort uit je hand. Dan wordt je met alle buitenlanders naar een kamertje gedreven waar iemand anders diezelfde dienst op dat moment al je gegevens in een boek noteert. Inmiddels hebben we daar ook gezelschap van Pater Ivo van Volsem gekregen. Dan moet je nog wat vragen beantwoorden en je kunt gaan. Naar de bagage. Dat gaat hier ook apart. Alles gaat op een hoop en iemand moet het dan voor je gaan zoeken. Die heeft daarvoor je ticket nodig met je bagage nummer. Je kunt je koffer beschrijven, een foto laten zien, zelfs aanwijzen alles wordt op nummer gezocht. Dus dat kan duren.
Vertrek is dan weer makkelijk in Kananga, je geeft bagage en ticket aan een van de chauffeurs, die gaat ermee naar het vliegveld en daarmee regelt hij de check in en dat de bagage wordt afgehandeld. Dan ga je een beetje op tijd naar het vliegveld en dat gaat dan eigenlijk vanzelf, min of meer. Wat controles en dat was het.
Dan komen we in Mbuji Mayi. Veel drukker en chaotischer, als je er aan komt is niet meteen duidelijk waar je naartoe moet. Dat uitgevonden is het gelukkig ook zo'n chaos dat ik even ontsnap en naar de twee crashtenders van de luchthaven brandweer ga voor een foto. Dat schijnt allemaal strikt verboden te zijn maar het is geen enkel probleem. Dan naar de drukte opzoeken. Eerst een controle van de temperatuur van je hand, paspoort inleveren en weer het bagage gedoe. Dan naar buiten en dan gaan ticket en paspoort van het ene naar kamertje, korte ondervraging, alles wordt netjes opgeschreven en alles is in orde. "maar voor u vertrekt, er zijn hier nog wat extra luchthaven kosten". Marijke doet even grappig en vraagt met een grijns of we een recu kunnen krijgen. We hebben te maken met een Grapjas, na even vreemd gekeken te hebben "natuurlijk, ik pak er even eentje, hè dat is vervelend ze zijn op, maandag heb ik ze weer".
Vertrek uit Mbuji Mayi is zelfde chaos, we geven onze bagage op aanwijzing van Cornelis aan een bagage drager die even later ook met onze paspoorten en tickets verdwijnt voor bepaalde bureaucratische handelingen. Ondertussen wordt de bagage binnenstebuiten gekeerd, op twee plaatsen, ze vinden alles interessant en mooi maar stoppen alles netjes terug. Dan weer naar een meneer van de DGM die alles heel netjes opschrijft maar ook hier weer een cadeau, nou, kleintje dan zeg ik want het is ook voor ons best duur hier. $5,00pp is best weinig hier.
Dan weer naar een andere kamer van de eerder genoemde Grapjas, nu is het echt alleen maar om te vragen hoe ons verblijf was. Laatste controle voor we de wachtruimte in moeten, de handbagage gaat binnenste buiten. Hier vragen ze erg hard om "sucre" (suiker) oftewel (geld voor) limonade. We geven niet toe, we doen maar net even of we ze niet verstaan en na een paar keer " nous n'avons pas de secrets" gezegd te hebben laten ze ons wanhopig doorlopen naar de wachtruimte waar ik meteen door een stoel zak.
Dan kunnen we eigenlijk meteen door naar het vliegtuig wat weer de vlotte lopende band controles oplevert en 10 minuten te vroeg vertrekt de Fokker F50 voor 2 uurtjes rustige vlucht naar Kinshasa. Waar we na uitstappen amper 20 minuten nodig hebben voor alle formaliteiten en buiten staan.
Hier hangen alle vlaggen op de luchthaven en daarbuiten trouwens halfstok, drie dagen van nationale rouw, meer naar het oosten heeft een bende van vermoedelijk oegandese rebellen een dorp overvallen. http://www.radiookapi.net/2016/08/15/emissions/dialogue-entre-congolais/massacre-de-beni-le-gouvernement-decrete-trois-jours
Het rommelt echt in sommige stukken van het land, niet alleen in het oosten.
Inmiddels op de procure Saint Anne in Kinshasa. Betaalbaar onderkomen.
Je hebt hier in Kinshasa supermarkten maar wel duur, een goede reden om terug naar Nederland te gaan zijn bijvoorbeeld stroopwafels. Nu zie ik ze hier opeens ook liggen. Maar, een klein zakje voor pakweg 7 dollar?
Ook weer wat keuze in restaurants, makkelijk als je te laat komt om je voor de maaltijden in de procure op te geven. Ook hier weer, net zo duur of duurder dan Nederland. En coca cola, dat hebben we bv in Mbuji Mayi niet gezien, daar allemaal eigen brouwsel uit Lubumbashi.
Vandaag gaan we Johan Venken, de bomen planter van Kananga ontmoeten.
Misschien nog wat stad snuiven (en die stinkt, maar om de een of andere reden heeft die stinkende chaos wel wat), evalueren van de afgelopen 3 weken (eufemisme voor bier drinken) nog wat transacties afhandelen en, nou ja, we zien wel.
