Naar de Soeurs Stigmstines te Bakwa Bowa

In 1 woord, beregezellig.
Maar jullie lezen dit vast voor meerdere woorden. Het is zondag dus de dag begon met een enorm kabaal. Bij het ontbijt vertelde Richard ons dat dat de dienst was in een of andere nieuwerwetse kerktempelachtig iets. Inderdaad, op zondag komen van alle kanten de geluiden van bijna meer kerkgenootschappen dan mensen op je af. Er zijn buurten en straten waar om het andere gebouw een tempel of tabernakel lijkt te zijn. En steeds een een genootschap van een net iets andere naam. Waarom zoveel verschillende? Waarom zoveel eigenlijk? Het wordt hier verteld dat de staat wat tegen de rooms-katholieke kerk en met name de missie heeft. Vandaar dat op een actieve manier alternatieve kerken worden gesteund, ja volgens sommigen zelfs opgericht worden door de overheid.
Zo kan het ook gebeuren dat er, met steun van unicef, eu en / of zeer opvallend vaak Japan een centre de santé wordt opgericht. Als locatie lijkt men ze vaak net tegenover een bestaand centre de santé van de missie of zendelingen op te richten.

Maar goed, na het ontbijt rustig naar de kerk hier. Min of meer open begin. Je mag te laat komen, zolang de deuren nog open zijn. Dat is vrij lang, pas bij het begin van de consecratie gaan ze dicht, de oppassers van de kerk zorgen daarvoor, twee zeer knorrige heren met een mooie sjerp moeten de orde handhaven, wie in slaap valt wordt gewekt, als je koters te rumoerig zijn moet je met ze naar buiten. Kom je te laat, dan kun je een keer kloppen, de deur blijft dicht. Tweede keer kloppen, de deur blijft dicht. Derde of vierde keur gaat de deur heel even open en krijg je een draai om je oren. Je blijft echter buiten staan.
Afijn, na twee uur en vijftien minuten later staan we weer buiten.
We hebben er eigenlijk niks van begrepen. Muzikaal beter dan vorige week maar minder lollig, veel stijver.

Na de mis met Cornelius, de Indonesische pater en Richard en Erwin, de paters in opleiding vertrokken naar Bakwa Bowa. Bij de brug opeens een slagboom. Ha, we moeten weer wat achterlaten in de vorm van geld. We rijden door naar Bakwa Bowa maar niet na een tussenstop bij een andere post van de zusters franciscanessen. Daar werden er vier ingeladen en met een volle landcruiser, nou ja nog lang niet vol naar lokale begrippen, op weg naar Bakwa Bowa. Hartelijk ontvangen. Rondleiding door een zeer netjes onderhouden klein gezondheidscentrum met maternité.
Daarna de lunch. Ooooh, wat zie ik daar!!?? Aardappeltjes. Wat worden we weer goed verzorgd. Biertje erbij en de tijd vloog om. Het was gewoon een lollige boel daar die lunch. Eten zoals eigenlijk altijd bij de zusters goed. Voor het eerst ook herkenbaar vlees als een vleugeltje, een poot. Mannelijke koks leggen het beest meestal op een hakblok en geven een paar meppen, zonder op de anatomie te letten, het gevolg zijn kleine blokjes die niet herkenbaar zijn, vol met grote en kleine stukken bot.

En dat was het voor vandaag.