Drukke dagen

Een dagje overgeslagen. Er stonden twee projecten op het programma, het werd wat meer. In de ochtend begonnen met bezoek aan een klein advocatenkantoor, dat zich inzet voor gevangenen alhier, waar we werden ontvangen door Alidor. Het grote probleem is dat veel gearresteerden geen geld hebben. Niet dat je hier per definitie straf krijgt als je niet kunt betalen maar als je niet kunt betalen kan het voorkomen dat je zaak niet voor de rechter komt, en dan blijf je zitten waar je zit. Deze advocaten helpen om een zaak op tijd voor de rechter te krijgen, en vrijspraak of in ieder geval een straf korter dan het voorarrest komt best vaak voor. Kortom nuttig werk van betrokken advocaten.

Overigens ben je er dan nog niet, de uitspraak van de rechter betekent niet dat je kunt lopen, dat kan pas als de vrijspraak bij de directeur van de gevangenis is. Ook hierbij kan geld of dit advocatenkantoor goed helpen.
Kortom, het juridisch systeem hier is niet slecht, er zitten wat haken en ogen aan waarbij geld of goede bijstand bij kunnen helpen.
De vrienden van Pater Peeters hebben geholpen door deze advocaten zonnepanelen en de bijbehorende installatie te laten aanschaffen. Zij zaten namelijk in een klein kantoor met alleen wat licht via een behoorlijk vuil dakraam. Met 1 van de advocaten zijn we naar de gevangenis geweest. we begonnen natuurlijk met een kennismaking met de directeur Cesar, een openhartig gesprek over de gevangenen, aantal, soort gevangene en de problemen. Het blijkt al snel dat zo'n beetje de helft van de gevangenen behoort tot de groep die nog op een proces wachten. Dat maakt, met een gevangenis die ongeveer twee keer zoveel gevangenen heeft wel duidelijk hoe belangrijk het werk van deze advocaten is. Het goede nieuws, de gevangenen zijn verzekerd van een dagelijkse maaltijd. Daarnaast hebben verschillende organisaties in Kananga, van parochies, de Grieks orthodoxe kerk, de islamieten, de lokale rotary en ga zo maar door, de taak op zich genomen eens in de zoveel tijd een extra maaltijd te verzorgen. Ander goed nieuws, kinderen tussen de 13 en 18 komen in een aparte afdeling, gescheiden van de volwassenen. Meer ruimte en meer lucht en licht en zoals we hebben kunnen zien, ze leren een vorm van handenarbeid, een 'metier', waar ze later wat mee kunnen. Toen wij er waren hadden een aantal jeugdigen wel straf, ze hadden die dag zeep gekregen, bij een inspectie bleek een flink aantal geen zeep meer te hebben. de kinderen die zeiden dat ze het verkocht hadden voor eten omdat ze honger hadden kregen geen echte straf, een zwamverhaal als "ehh kwijt geraakt" werd gezien als belazerij en dus een dagje achter een gesloten deur. De gevangenis heeft een hele grote binnenplaats, veel drukte, wie bezoekers heeft mag hier rondlopen. Pater Ivo, de gevangenispater, kon handen blijven schudden. Wij dus ook. Als ik dit bij de prikken halen hadden gezegd was de arts die de gele koorts prik zette volgens mij doodgebleven van schrik. Gevangenen en zieken een handje geven, brrrr.
Wie geen bezoek kreeg moest eigenlijk achter de deur van de afdeling blijven, wij daar naar binnen, natuurlijk. Handjes geven, de buitenafdeling lijkt een beetje op een wat armoedige markt, kleine hutjes, volop handel in stukjes zeep, hele en halve sigaretten en zelfs zelfgemaakte ringen uit bv vruchten die uit een boom vallen,. Hoe? Met een zelf uit een stuk ijzer gemaakt mes. Om eerlijk te zeggen, het kan in dit land beroerder dacht ik. Maar ehh, aan het einde van de middag worden ze opgesloten, niet in cellen maar in een soort loods. Donker, vochtig, stinkend... Erg, heel erg. Vluchtig Afgepast kom ik uit op ongeveer 1 vierkante meter per gevangene.
Jammer dat een gevangenis geen "sexy" goed doel is, er zou heel wat moeten en kunnen gebeuren.

De politie heeft hier een tijd terug hulp gekregen uit Engeland en Duitsland en ik moet zeggen, op straat zijn ze de vriendelijkheid zelve, ook van wat andere mensen gehoord. Ze hebben ook geleerd hoe je mensen "vriendelijk" kunt aanhouden. Dus een beetje zoals bij ons. Die kennis is wat op de achtergrond geraakt, maar in de praktijk blijkt wat geld die kennis weer naar voren te halen. Op straat is het opvallende gevolg behoorlijk veel verkeerspolitie. Niet alleen heb je hier een zebrapad of twee (ja we zijn in Afrika) maar het oversteken wordt niet door een agent geregeld, nee, er staan er soms wel vijf of zes, twee springen op straat, de rest controleert de voetgangers, of die zich wel gedragen. er is hier ook een kruispunt, 1 in het midden om het verkeer te regelen, op iedere hoek twee of drie agenten om alles in de gaten te houden. Is daarmee alles goed? Blijf lezen...

Na de lunch naar een klein centrum opgezet door Zusters Karmelitessen.
De vrienden hebben hier een bijdrage geleverd voor een programma dat maaltijden maakt voor kleine kinderen in de strijd tegen ondervoeding, een groot probleem, vooral in de steden hier. De vis van de dag was niet mijn smaak, gelukkig was het eten ook nog niet klaar, anders hadden we vast een hapje gekregen... De zusters doen nog meer, een klein gezondheidscentrum en een maternité, opvalt voor aanstaande moeders en in de eerste zeven dagen na de bevalling, volgend jaar willen ze ook nog eens alfabetisering gaan doen, met zes zusters. Ze zitten midden in een woonwijk waar hun diensten hard nodig zijn. Toch lopen ze daar gevaar, in de eerste plaats door een enorme erosie geul op een meter of 50.. Je vraagt je af of ze niet moeten verhuizen. Verder is er 's avonds de angst voor een overval.

Daarna zijn we naar Balami gegaan, een organisatie die leken opleidt voor kaderfuncties binnen de kerk.

Deze morgen een aangepast programma. Een bezoek aan de aartsbisschop van Kananga, Monseigneur Marcel Madila Basanguka, werd ingelast. Een kort maar onderhoudend gesprek en stilaan wordt ons steeds meer duidelijk over hoe het hier er aan toe gaat. Niet dat die duidelijkheid het allemaal duidelijker maakt, hoe meer je weet, hoe meer raadsels.

Nog even een kort gesprek met 1 van de personen hier die als tussenpersoon van onschatbare waarde zijn voor het werk van de VvPP, Zuster Nathalie die voor een groot aantal projecten de financiën regelt.
Daarna snel in de auto naar Lusamba aan de rand van Kananga waar Johan Venken uit België een organisatie heeft opgezet die enerzijds aan (her-)bebossing doet en anderzijds voor deze herbebossing straatjongeren inzet om ze aan praktische vaardigheden te helpen. Enige tientallen hectaren zijn hier al bebost. Helaas was Johan in Kinshasa, we werden rondgeleid door zijn plaatsvervanger en de technische man van het project. Een behoorlijke wandeling mag ik wel zeggen. Bij redelijk warm weer.
Op de terugweg een klein beleefdheidsbezoek aan een weeshuis van een vijftal zusters dat een paar dagen ervoor was overvallen. Er viel niet echt iets te halen, de materiële schade viel mee, maar de schrik zit er goed in. En zo gaan er meer verhalen over banditisme. Voor het eerst heb ik in Afrika niet zo de behoefte om 's avonds even het nachtleven in te duiken, niet dat er hier veel is geloof ik. Opvallend is dat er steeds wordt gesproken van bandieten deels in "burger", deels in politie- en deels in leger uniform. Herinnert U zich mijn eerdere politie verhaal? Door naar de andere kant van de stad, nog achter het vliegveld waar we op bezoek gingen bij de provinciale directeur van openbare werken. Hij heeft hier een concessie van pakweg 150 hectaren kale grond die hij met steun van Johan wil herbebossing. Groot project. Ohja en hij wil er een soort ontvangstruimte maken.

's middags het project van de Broekloop, sanitair voor de school Muoyo Mupeluke, bezocht. Even schrikken, het zag er nog uit als op de foto's bij de aanvraag. Ah, die hebben ze nog niet afgebroken, de nieuwe staan er al wel maar ook hier is nog veel te doen, veel lokalen hebben geen schoolbanken, en de banken die er wel zijn zijn erg gammel. Weer een project wat se schatten op $15.000,00. Schatten, je weet het hier nooit zeker, alles staat of valt met de beschikbaarheid van de materialen, en dat hangt weer af van het transport hier. We kunnen ons er in Nederland wel over verbazen dat we soms hele andere bedragen bij aanvragen krijgen, je leert pas ter plaatse dat dankzij de beroerde infrastructuur een zak cement, om maar een voorbeeld te noemen, het ene moment $25,00 kan kosten, en een tijdje later $55,00.
Kananga ligt in de diepe binnenlanden, vanuit Kinshasa duurt het 5-6 dagen over de weg, en je weet nooit of en hoe het aankomt. Brandstof die hier aankomt is 5 keer zo duur als in de haven van aankomst, Matadi. De hele oostkant van Congo wordt bevoorraad vanaf de oostkust van Afrika, veel sneller en goedkoper. Er is hier ook een spoorlijn, min of meer. Een heel groot terrein vol verroest materieel. Dienstregeling met een beetje geluk 1x per maand.

Gisteravond met de paters hier een goed gesprek over wat wij doen en wat zij vinden dat nodig is.
Ik ga deze bijdrage afsluiten, ik doe er al drie dagen over... Tot de volgende keer