Kananga zit er op.

Het eerste deel hebben we gehad, vandaag gaan we naar Mbuji Mayi.
Drukke dagen achter de rug, zo druk dat ik zelfs vergeten ben dat we min of meer buiten Scheut om een bezoek brachten aan het CRDDK, een overkoepelend orgaan van een aantal kleine organisaties waar ons is uitgelegd wat ze doen, we zijn echt toegesproken.

Ook gisteren, na het versturen van het blog nog vier dingen gedaan in plaats van de twee oorspronkelijk geplande activiteiten. We begonnen bij Centre Mpandilu, een door een Scheutist begonnen project waar doofstomme mensen zich bezig houden met timmerwerk, kleermakerij en bewerking van leer. Goed verzorgd maar er zijn wel wat behoeften, onder andere persoonlijke beschermingsmiddelen als mondkapjes tegen stof, veiligheidsbrillen en, in ieder geval voor instructeurs, oorbescherming. En misschien wat veiligheidsmaatregelen aan de apparaten.

Daarna door naar het project Mpokolo wa Muoyo van Pater Ivo. Hier worden dakloze kinderen opgevangen en zo mogelijk met familie herenigd. Vaak niet de ouders want die hebben ze niet meer maar wel oudere broers, zussen, ooms, tantes. Twee voorbeelden die we zagen, een jongen van wie de vader in de gevangenis zit. De moeder wou daar niet op wachten en is er vandoor gegaan. Dus straatkind in de dop. Gelukkig opgevangen en naar dit centrum gebracht. Ander voorbeeld, een alleenstaande moeder wil in Kananga haar grote broer opzoeken. Broer is echter naar Kinshasa vertrokken maar de moeder wordt hier ziek en overlijdt. Kinderen worden straatkind en dat wens je hier niemand toe. Gelukkig zijn er mensen die ze dan op het bestaan van het centrum wijzen of ze er naartoe brengen. Ook de politie doet dat, met name de afdeling die zich met kinderen bezig houdt. Die hebben zelf geen middelen voor opvang maar brengen de kinderen naar het centrum of geven de lokatie van die kinderen door aan het centrum. Ook voormalige door het centrum opgevangen kinderen zijn hierin erg actief. Mooi project.

Later in de middag een bezoekje aan Radio Diku Dietu, een katholiek radiostation dat naast het echt katholieke ook nog wat ander nieuws en wat "maatschappelijk vormende" (ik kan even niks beters verzinnen) radio maakt. Mooi om te zien hoe ze zich met beperkte middelen weten te behelpen. Hier hartelijk ontvangen door Frère Denis Marie Makabu Mukaya die hier leiding geeft aan het station. Na het radiostation wilde de Pater ons nog even rondleiden over het terrein, maar dat was zonder de buurman gerekend, de baas van Radio Maria. Die probeerde ons weg te kapen. Uit nieuwsgierigheid toch maar even gevolgd. Een rondleiding daar gaf een heel ander beeld dan Diku Dietu, veel meer apparatuur, airconditioning in de studio en technische ruimten, alles cadeau van rijke Italiaanse organisaties. Radio Maria brengt ook alleen maar de katholieke boodschap, vaak door Franstalige programma's van radio Vaticaan gewoon door te schakelen. Meneer Radio Maria bleef er maar hameren op dat zij niets anders doen dan religie brengen. "Parce que nous, nous sommes des vrai Chretiens". Niets op tegen als je dat zegt maar als je dat blijft herhalen wordt het wat eentonig. Pater Denis begon wat ongelukkiger te kijken bij iedere herhaling.
Maarrrr.... De zendmast van Diku Dietu heeft een groot kruis bovenop, Radio Maria heeft dat niet. Diku Dietu bespreekt ook de problemen van alledag, Radio Maria niet.

Na afloop daarvan gegeten bij de Sœurs de la Charité de Jésus et de Marie op uitnodiging van de al genoemde zuster Nathalie van deze congregatie. De zusters hebben hier een school met 2000 leerlingen in een oude Belgische school. Voor het eerst in Congo geen uitgedroogde kip!!!!!!! Ook hier weer bezorgdheid over het banditisme, rustig slapen is er eigenlijk niet meer bij.

Vandaag, vrijdag, verplaatsing met het vliegtuig naar Mbuji Mayi. Ja maar, hoor ik u bezorgd denken, is dat vliegen in Congo niet erg gevaarlijk? Gaat dat niet vaak mis? Valt denk ik wel mee, vliegen is de enige betrouwbare reismethode dus er wordt wat afgevlogen. Is het geen onzin om dat kleine eindje te vliegen? En ja we wilden eigenlijk over de weg daarheen om onderweg projecten te bezoeken maar nu bestaat er opeens een luchtverbinding. Bovendien hebben we afgelopen weekend dezelfde route tot ongeveer halverwege gedaan en dat was lang genoeg. En er is onderweg een brug ingestort. En ergens op de route kom je over het gebied van een lokale chef die opeens de neiging heeft een kleine bijdrage aan passanten te vragen. Nu zou het zo zijn dat hij nog geen Europeanen heeft aangesproken, maar met iemand die naar verluid ook nog eens 200 hutten van de buren in de fik heeft gestoken wil ik niet het risico lopen dat hij zich bedenkt. Of dat blijkt dat ie nog geen Europeanen heeft aangesproken om de doodeenvoudige reden dat nog geen Europeaan zo stom is geweest daar te reizen.

Inmiddels in Mbuji Mayi (klinkt als Boezjie Maji, of zo) aangekomen.
In Kananga kwam er weer iemand belangrijks aan. Nu een militaire kapel.
Vorige keer kwamen wij aan. Of was het toch voor de gouverneur van Kasaï?
Even de luchthaven brandweer gefotografeerd, vonden ze leuk.
Op het eerste gezicht meer "leven". Het ligt hier ook al in het diamantgebied, dus meer gelukzoekers en Chinezen. Op het eerste gezicht ook rommeliger. Inmiddels op de procure van de missie van Scheut aangekomen. Nog niet echt bij daglicht gezien, al wel gegeten. Kippensoep, zeiden ze. In de soep ook andere stukken vlees. Niet thuis te brengen. Kip weer droog. Morgen rustdag, geen idee wat er voor leuks is, procure ligt niet in een echt levendig gebied.