Een rustdag

De eerste. Welverdiend vinden we zelf.
Hoe gaat zoiets nou in zijn werk?

Welnu. Om half vijf in de ochtend wordt je gewekt door een hels kabaal, de klokken van de kerk naast het missiehuis zorgen daar wel voor. Vervolgens draai je je weer om en slaapt door. Dan hetzelfde om zes uur. En je draait je weer om. Tegen zeven uur wordt je dan echt wakker en na wat ochtend rituelen ontbijt. Redelijk vers brood hier, in Mbuji Mayi is vanwege de diamantmijnen best veel buitenlandse handel aanwezig, het brood komt van een Griek. Na het ontbijt beginnen we met niets doen. Het missiehuis hier is niet zo'n mooi gebouw als in Kananga, standaard Congo laagbouw van het wat degelijker soort. Mbuji Mayi is een vage samenstelling van de Tshiluba woorden voor geit en water. U raadt het al, weinig geiten en geen stromend water. Wel stroom maar vandaag toevallig niet.

Niets doen is hier heel makkelijk, je doet niks, je denkt niets. De tijd vliegt voorbij. Toch een beetje vals gespeeld, eindelijk tijd om eens in een meegebracht boek te lezen.

Tegen een uur of 12 komen Richard, een missionaris van Scheut van Flores (Indonesië) en Jean (stagiair van grootseminarie) erbij en nemen we een biertje als aperitief voor de lunch.
De lunch is warm en bestaat doorgaans uit een onbestemde stuk gekookte groene bladgroente, soms spinazie, soms maniokbladeren, soms kool (zeggen ze). Maakt niet uit, smaakt toch hetzelfde. Daarbij rijst, meestal koud, en foufou, een bonk gestampte mais of maniok, hier toevallig warm.
Dan is er ook nog vlees en vis. Meestal kip, ook wel geit of konijn, vanmiddag varken. Maakt niet uit, smaakt allemaal hetzelfde en, behalve bij de zusters in Kananga, compleet droog gebraden. Na afloop vers fruit, papaya en banaan. Van droog vlees krijg je draadjes tussen je tanden. Gelukkig staat op ieder tafel minstens 1 potje tandenstokers. Die gaan hier in zulke hoeveelheden er door heen dat ik denk dat ik het raadsel van de ontbossing heb opgelost.

Dan is het tijd om weer niets te doen. Tegen een uur of vier dacht ik dat ik dat ook maar eens moest beschrijven